Onlangs startte het ministerie van Defensie een wervingscampagne, specifiek gericht op vrouwen, die tegelijkertijd als doel had om vooroordelen aan de kaak te stellen. Via gesponsorde content (lees: beautyblogmeisjes een zak geld geven om te vertellen dat Defensie suuuuuuperchill is) moesten allerhande “powervrouwen” worden gemobiliseerd om “het verschil te maken”.
Maar hela-hola wacht eens even: als Defensie vrouwen daadwerkelijk serieus neemt, streeft naar gelijkheid en op zoek is naar “powervrouwen”, waarom liggen dan de fysieke keuringseisen voor vrouwen nog altijd lager dan voor mannen?
De gemiddelde vrouw moet het doen met 60 – 30% minder spiermassa dan haar mannelijke evenknie. Voor het bovenlichaam (handig om dingen danwel gewonde collega’s mee te dragen) hebben vrouwen te maken met gemiddeld 50% minder kracht. Door sterkere heupen kunnen mannen ook nog eens sneller (weg)rennen, en delven vrouwen ook al het onderspit als het gaat om kracht in de handen. Ook is het ruimtelijk inzicht van vrouwen minder omdat het vrouwelijk brein simpelweg anders is bedraad. Vrouwen die niet kunnen inparkeren en mannen die potjes opendraaien voor vrouwen is geen seksisme: it’s science.
In een maakbare samenleving is er een totale intolerantie ontstaan voor de wetenschappelijk aantoonbare biologische verschillen tussen man en vrouw. In een poging deze weg te poetsen en te negeren, is er besloten de fysieke eisen naar beneden bij te stellen voor vrouwen in het leger en bij de politie. Want hoewel wij als mannen en vrouwen inherente verschillen hebben in zowel lichaamsbouw als hersenbedrading, mag dit in de tegenwoordige politieke praktijk zich absoluut niet vertaling richting diverse consequenties. Redenatie: anders is het zielig voor vrouwen, want zij kunnen er ook niets aan doen dat ze anders geboren zijn en dat is “niet eerlijk”.
Klopt deze redenatie wel? Zijn vrouwen gebaat bij sekse-standaarden in het leger?
Nee.
Fysieke standaarden beschermen werknemers: man en vrouw
Allereerst, het leger leeft bij gratie van een team, een taak. Stel je voor, je gaat op uitzending en je hebt toevallig twee vrouwen in de geneeskundige dienst van gemiddelde bouw en bijbehorende gemiddelde kracht. Op het moment dat zij geen brancard kunnen dragen, heeft het hele team een probleem. Op elk moment, op elke plek moet iedereen binnen het team dezelfde basiscapaciteiten bezitten omdat alleen dan je kunt vertrouwen op je maatje (m/v) en kunt spreken van een hecht team.
Het openstellen voor functies van vrouwen is prima, maar tornen aan kwaliteitseisen omdat het anders “discriminatie op de werkvloer” zou zijn is (in het geval van Defensie zelfs levensgevaarlijke) nonsens. Op het moment dat je op uitzending bent en jij weet dat je collega naast jou fysiek tot minder in staat is, zit je toch wat minder prettig. Tegelijkertijd brengt het ook de vrouwen in gevaar die op basis van lagere standaarden zijn binnengekomen en zich hierdoor fysiek minder goed staande kunnen houden dan hun mannelijke collega’s. Zoals conservatieve blogger Milo Yiannopoulus betoogt zijn deze standaarden niet verzonnen om vrouwen te pesten, maar om mensen buiten de deur te houden die het werk fysiek niet aankunnen. Dat vrouwen oververtegenwoordigd zijn in deze groep is en mag geen reden zijn om vervolgens aan deze standaard te toornen. Dit gaat lijnrecht tegen het principe van verantwoordelijk werkgeverschap in.
Helaas ziet het leger vrouwen vaak als PR-tool. Zo haalt Yiannopoulus het voorbeeld aan van luitenant Kara Hultgreen. Zij werd in de Verenigde Staten met veel bombarie de eerste vrouwelijke piloot aangekondigd die haar gevechtsvliegtuig neerzette op een vliegdekschip. Hultgreen stierf in 1995 in een crash en nader onderzoek wees uit dat er binnen de Marine dubbele standaarden waren gehanteerd tijdens de training. Waarom? Ze was een vrouw en de Marine had graag “een eerste vrouwelijke [vulmaarin]”. Met andere woorden: waar een man allang al naar huis was gestuurd, werd hier regelmatig meerdere oogjes toegeknepen met een dodelijk ongeluk tot gevolg. Deze vrouw had niet hoeven sterven, maar PR politieke overwegingen mogen blijkbaar levens kosten. Of gewonden. Uit recente cijfers bleek dat vrouwen 2x zo vaak gewond raken tijdens gevechtstrainingen en bij de Amerikaanse Korps Mariniers zelfs 6x zo vaak.
De juiste man/vrouw op de juiste plaats?
Ten tweede, en voortvloeiend uit het systematisch oogje toeknijpen bij vrouwen, zorgt dit voor onnodige spanningen op de werkvloer. Als een vrouw een promotie krijgt, zal zij zich altijd moeten afvragen omdat het is vanwege haar capaciteiten of omdat ze vrouw is. Mede omdat de paarse broeken bij Defensie helemaal lyrisch worden als ze kekke promo’s kunnen pluggen met “de eerste vrouwelijke [vulmaarin]”, wordt de vrouw in kwestie in de media ook gedwongen om het over haar sekse in plaats van capaciteiten te hebben. Ondertussen zal de man die ook heeft gesolliciteerd maar het niet is geworden dit altijd wijten aan positieve discriminatie – of zijn afwijzing nou terecht of onterecht was maakt op zo een moment niet uit. De vrouw die het wel is geworden zal al-tijd en continu tegen dit beeld moeten opboksen. Nogal wiedes dat dit voor wrijving zorgt: discriminatie is gebaseerd op systematische uitsluiting waarbij capaciteiten ondergeschikt worden gemaakt aan sekse. Hier het bijvoeglijk naamwoord “positief” voor zetten maakt het niet ineens een moreel gezien acceptabele praktijk. Tegelijkertijd moet je als organisatie ook niet verbaasd zijn dat mensen in de organisatie (maar ook daarbuiten) systematisch twijfelen aan de capaciteiten die vrouwen hebben: je hebt zelf nota bene door de standaarden naar beneden te gooien de suggestie gewekt dat het kneusjes zijn die geholpen moeten worden, en het anders allemaal niet aankunnen. Zo lang er wordt gemeten met twee maten omdat de gender-uitkomst in het personeelsbestand zwaarder weegt dan kwaliteit bij instroom, kunnen werknemers nooit zeker zijn of daadwerkelijk de beste man/vrouw op de juiste plaats zit.
Zeker, vrouwen moeten de mogelijkheid hebben om te solliciteren bij het leger (op Korps Mariniers na, maar dat is een volgend artikel) maar laat het openstellen niet gelijkstaan aan het compromitteren van standaarden die nota bene zijn ontworpen om je werknemers te beschermen. Niemand wilt zich laten opereren door een chirurg die “iets minder precies” heeft hoeven snijden tijdens zijn opleiding, maar bij de veiligheid van de staat (Defensie) en op straat (politie) wegen politiek genderpunten scoren blijkbaar zwaarder. Defensie is afhankelijk van mannen en vrouwen die verder durven en kunnen gaan dan ieder ander. Zij lopen gevaar zodat burgers dat niet hoeven. Het minste wat wij kunnen doen, is ze niet onnodig in gevaar brengen door de diversiteits-maffia en paarse broeken hun PR-momentjes te gunnen. De veiligheid van de mannen en vrouwen die het werk doen moet zwaarder wegen dan dat.
[Dieuwertje Kuijpers]
Stukje Duiding 