Westen stuurt wapens naar Libië. Want dat ging de vorige keer ook zo goed

Gisteravond kwam naar buiten dat de Verenigde Staten met een twintigtal landen (waaronder het Verenigd Koninkrijk en Duitsland) in de Veiligheidsraad druk aan het lobbyen zijn om het wapenembargo op Libië (gedeeltelijk) op te heffen. Doel? De huidige internationaal erkende regering te voorzien van wapens zodat zij zich gesterkt zien in de strijd tegen ISIS en andere militant gespuis. Vandaag gaan de besprekingen in Wenen door en Italië heeft al aangegeven bereid te zijn om troepen te sturen naar het land.

Hoewel ISIS van de kaart vegen als muziek in de electorale oren klinkt, is het nog maar de vraag of de Westerse coalitie niet voor de zoveelste keer in dezelfde valkuil trapt.

Docu: The intervention calculation

Uiteraard hebben jullie gisteravond en eergisteravond allemaal voor de kijkbuis gekluisterd gezeten voor een historische faal beslissing: Obama wil overgaan tot militaire actie in Syrië. Iets met Assad ‘straffen’ voor het gebruik van chemische wapens en naar de onderhandelingstafel bombarderen want dat werkte bij Milosevic ook zo goed. Dat het Milosevic voornamelijk moeilijk werd gemaakt door grondtroepen (grondtroepen die Obama no ways gaat sturen), maar ook door de Jantje lacht-Jantje huilt-houding van Rusland, dat vergeten we maar even voor het gemak. We gaan interveniëren! Voor de kinderen! Voor wie wij zijn! Voor onze Westerse Waarden! Hoezee!

To Russia with love: zonder steun van de Russen is er niets te halen in Syrië

Gisteren bekende de eerste Nederlandse politieke partij kleur inzake Syrië. Volgens de fractievoorzitter van GroenLinks, Bram van Ojik, is een militaire optie bittere noodzaak. Allemaal leuk en aardig, maar wat kan Nederland eigenlijk doen? Of, als we de situatie breder trekken: wat kan een eventuele coalitie daar eigenlijk doen?

Wat men ook moge vinden van de rode lijnen die door Obama zijn uitgezet, ze zijn nu eenmaal getrokken en daarmee onderdeel van een politieke realiteit. De Amerikanen zullen er naar moeten handelen, anders zal hun geloofwaardigheidsprobleem in de regio alleen maar erger worden. Dat kan het Westen zich niet veroorloven, omdat de ‘klassieke instituties’ zoals de VN, maar ook de NAVO internationaal toch al steeds minder serieus genomen lijken te worden. De VN-Veiligheidsraad werd al vaker door de Verenigde Staten gepasseerd en nu gaan ook in Europa stemmen op om militair in te grijpen in de Syrische burgeroorlog. Omdat de permanente leden China en Rusland dwarsliggen zal dat wederom buiten de Veiligheidsraad om moeten gebeuren. Voor Nederland – als directe steun door ons geleverd gaat worden – zal dat behoorlijk nieuw terrein zijn: de inval in Irak steunde Nederland immers alleen politiek, niet militair. Ons land is normaliter gewend om te wachten op groen licht van de VN. Zodra zij een fax naar de NAVO sturen dat die wat hen betreft ‘wat’ mag gaan doen, kunnen zij aan de slag. We zullen een mogelijke inmenging in de Syrische opstand hier bekijken volgens drie scenario’s: via de VN Veiligheidsraad, ingrijpen buiten de VN Veiligheidsraad om, of (en ons advies) de zaken wat pragmatischer bekijken.