Het aanblijven van Assad is bitter en wrang. Toch is zowel het Midden-Oosten als het Westen gebaat bij het aanblijven van de dictator, betogen Stephan de Vries en Hans Wiegel.
De uitzichtloze burgeroorlog in Syrië woedt inmiddels bijna vier jaar en nog altijd is Assad lozen voor velen de grootste prioriteit. Islamitische Staat (IS) moet zonder zijn hulp worden bestreden en als het even kan komt er een politieke oplossing voor Syrië waarbij ‘gematigde’ partijen de boventoon voeren.
De hoop van de Syrische oppositie, de Golfstaten en de Turkse President Recep Tayyip Erdoğan zal snel plaats maken voor desillusies. Terwijl de oorlog steeds meer van Syrië heeft verwoest, is de hoop van velen in de regio lange tijd gevestigd geweest op de Verenigde Staten. Wanneer diens betrokkenheid met het Midden-Oosten eenmaal hersteld zou zijn, zou de ultieme oorzaak van het Syrische conflict eindelijk aangepakt worden: het nietsontziende bewind van Bashar al-Assad.
Afgelopen zaterdag was Bram van Ojik, fractieleider van Groenlinks te gast in het radioprogramma Argos, op radio 1. Groenlinks stemde donderdagavond, net als de meeste andere partijen, namelijk voor militair ingrijpen tegen IS. Stephan werd gevraagd in de uitzending van Argos te reageren op dit besluit (terugluisteren kan hier, zijn bijdrage vanaf 23:30). Er bestaan namelijk wel degelijk enkele kanttekeningen en dilemma’s ten aanzien van deze missie.
Nederland is al sinds jaar en dag een trouwe bondgenoot van de Verenigde Staten. Daarom was premier Rutte op z’n zachtst gezegd nogal verbaasd dat Nederland niet op het eerste lijstje van de kerncoalitie stond die de aanval op IS opent. Naast de Verenigde Staten waren het namelijk het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië, Denemarken, Turkije, Polen, Canada en Australië die Obama capabel genoeg acht om mee samen te werken. Nederland heroverweegt nu zijn opties. Is dit het einde van symbool politiek?
Ontwikkelingen in Syrië, Irak en Libanon zijn zo nauw met elkaar verweven dat we deze landen inmiddels kunnen vergelijken met de AfPak-regio.
Pro-Iraanse krachten hebben zich diep geworteld in Damascus en de macht gegrepen in het aangrenzende Bagdad en Beiroet. De structurele uitsluiting van soennieten in Irak en Libanon splijt de samenlevingen aldaar, zoals blijkt uit de opkomst van Jihadistische groeperingen. Dat is de explosieve context van het Syrische conflict.
Het is een dingetje aan het worden beste mensen! Een ware trend in de internationale politiek. Na Poetin heeft nu ook de Iraanse president Rouhani namelijk de Amerikaanse kranten opgezocht met een opiniestuk. Altijd lastig natuurlijk, dat dichtende taalgebruik en taroof van Iraniërs – we kunnen het ze niet kwalijk nemen: zij hadden Ferdowsi, Khayyám, Rumi en Hafez – wij hebben Mulish. En daarom hebben wij wederom een poging gedaan om de brief in klinkklare taal voor jullie te vertalen.
Zelfs Djeep de Hoep Shaver zei het van de week nog, misschien moeten we ook de diplomatie in een oplossing voor Syrië niet vergeten. Dat waren ze bij de regering Obama een beetje vergeten: diplomatie en lange termijn strategie.
Rolde toch zowaar een brief van Putin op de mat bij de New York Times. De reacties? “Jeetje wat rationalistisch, maar hij is zelf ook [hier vrij in te vullen]” en het welbekende *hmpfffff*”Ja hooooooor Putin, whateva!”. Vinden wij een beetje jammer.
Deze brief, beste mensen, is IB-goud. Dit maak je niet vaak mee. Dus we zijn er even voor gaan zitten en hebben speciaal voor jullie ad hoc de brief van Putin vertaald in het “Westers”!
“We moeten absoluut niet ingrijpen in Syrië. Zijn we Irak zo snel vergeten? We zullen het zoveelste moeras in het Midden-Oosten worden ingezogen.”
“Onzin, die vergelijking gaat volledig mank: we moeten ons niet ten onrechte laten afschrikken door slechte ervaringen uit het verleden. Niets doen is simpelweg geen optie”
Beide standpunten komen veelvuldig langs in discussies nu Westers militair ingrijpen na een gifgasaanval in Syrië waarschijnlijk is geworden. De vraag is in hoeverre een militaire interventie in Syrië zou (kunnen) gaan lijken op de inval door de Amerikanen in Irak. Anders geformuleerd: is het maken van een dergelijke vergelijking überhaupt nuttig? Biedt Irak lessen voor Syrië?
Uiteraard hebben jullie gisteravond en eergisteravond allemaal voor de kijkbuis gekluisterd gezeten voor een historische faal beslissing: Obama wil overgaan tot militaire actie in Syrië. Iets met Assad ‘straffen’ voor het gebruik van chemische wapens en naar de onderhandelingstafel bombarderen want dat werkte bij Milosevic ook zo goed. Dat het Milosevic voornamelijk moeilijk werd gemaakt door grondtroepen (grondtroepen die Obama no ways gaat sturen), maar ook door de Jantje lacht-Jantje huilt-houding van Rusland, dat vergeten we maar even voor het gemak. We gaan interveniëren! Voor de kinderen! Voor wie wij zijn! Voor onze Westerse Waarden! Hoezee!
Stukje Duiding 