De P5+1 en Iran zijn druk aan het onderhandelen over de nucleaire kwestie. Loopt redelijk soepel, moeten we zeggen. Zelfs de Israëli’s lijken te bewegen. Interessante ontwikkelingen tussen landen die elkaar – laten we het beschaafd houden – niet zo goed liggen. Grote vraag is: hoe is het tot deze op het eerste oog succesvolle poging van onderhandelingen gekomen?
Nou moe. Zomaar een diplomaat in elkaar geslagen in zijn eigen (doorgaans toch wel bovengemiddeld beveiligde) woning. “Hooligans”, zeggen de Russen. “Doorgestoken kaart”, roepen de no-shit-Sherlocks die op samenzweerderige toon fluisteren dat een kapotte lift en twee als elektricien verklede meneren toch wel enige voorbereiding vergt. Ondertussen laat Putin aan Nederland zien hoe dat nou werkt, diplomatiek enzo – en heeft netjes vanmorgen via zijn ministerie van BuZa laten weten de zaak te betreuren.
Nederland (en het Westen) kijkt vooral met vaderlijke teleurstelling naar Rusland want oh, wat hadden we toch (onrealistische) hoge verwachtingen toen het communisme viel. Maar in plaats van een soort VS-satelliet en betrouwbare partner in de regio, werd er een autoritair regime geïnstalleerd. En in plaats van in opstand te komen, ging zowel electoraat als elite aan de haal met de aanstekelijke bling-bling-ideologie die opkwam als reactionair gevolg op de val van het communisme. Tegelijkertijd bleven ‘bevrijde’ Soviet-satellietstaten alsnog onder Russische invloed via oliekraan en gasleiding, of via het installeren van bijvoorbeeld Oekraïense opper-Bassies in het lokale Gazprom-bestuur in Oekraïne. Putin is de belichaming van de Westerse teleurstelling over deze Russische post-Soviet gang van zaken. Dat zorgt voor een blinde vlek waardoor wij het presteren om in een continue staat van verbazing te verkeren over Russisch beleid, zowel nationaal als internationaal. Het Westen kan niet naar Rusland kijken zonder teleurstelling te voelen over onze waarden die niet door de Rus gedeeld worden, en zonder te beseffen dat deze waarden voor de Rus niet of nooit een optie zijn geweest.
Lees verder
Zelfs Djeep de Hoep Shaver zei het van de week nog, misschien moeten we ook de diplomatie in een oplossing voor Syrië niet vergeten. Dat waren ze bij de regering Obama een beetje vergeten: diplomatie en lange termijn strategie.
Herinnert u zich de speech nog die Obama in 2009 in Caïro gaf? De toespraak kreeg als titel ‘A New Beginning‘. Dat moest het namelijk zijn: een nieuw begin voor de oh zo gespannen relaties tussen de Verenigde Staten en de moslimwereld. Een breuk met het verleden en met de neo-conservatieve agenda van Obama’s voorganger, George W. Bush. Het Amerikaanse buitenlands beleid zou een nieuwe, minder unilaterale weg inslaan. Kippenvel!
Stukje Duiding 