Feestje! Robert M. Gates heeft onlangs zijn memoires uitgebracht en geeft in ruim 600 pagina’s een inkijkje in de keuken van de laatste jaren W. Bush tot eerste helft regering Obama. Gates werd binnengehaald als
de politiek onafhankelijke “Yoda” maar al vrij snel waren de wittebroodsweken over en waren de directe medewerkers van Obama niet meer al te blij – uit zijn memoires blijkt dat deze gevoelens wederzijds waren. Hij spaart eveneens Obama’s voorganger Bush niet en meent dat W. te vroeg de overwinning uitriep in zowel Afghanistan als Irak.
Toch krijgt niet iedereen er van langs: de bewondering voor Hilary Clinton is overduidelijk (misschien omdat ze het vaak ook met elkaar eens waren wanneer het ging om nationale veiligheid). Clinton kreeg overigens ook al een grote veer voor haar buitenlands beleid van Vali Nasr in diens laatste boek – dus mocht zij op een goede dag als Democratische kandidaat naar voren worden geschoven zullen wij in ieder geval niet verbaasd zijn. In tegenstelling tot Clinton kan Gates een verdere carriere in politiek Washington na deze uit-de-school-klapperij waarschijnlijk wel vergeten, maar dat neemt niet weg dat het 618 pagina’s smullen is. Zo leren we dat Dick Cheney het liefst Syrië en Iran wilde bombarderen voor zijn aftreden, Putin zijn ogen worden omschreven als die van een ijskoude killer, het beleid in Afghanistan als een ravage – en dat allemaal in behoorlijk beeldend bloemrijk taalgebruik. Helaas zijn dergelijke omschrijvingen doorspekt van insiders info niet weggelegd voor zijn voorganger Rumsfeld. Jammer, want daar waren wij dan weer razend benieuwd naar en de afwezigheid van Rumsfeld-roddels is voor politieke soapies bijna tergend. Gelukkig staat er voldoende in ter compensatie. Kortom: een ‘moetje’ voor iedereen die geïnteresseerd is in Amerikaans buitenlands beleid.
Duty: Memoirs of a Secretary of War – Robert M. Gates is te bestellen via amazon.com
(tientje voor de Ebook versie, de patsers die een intelligent boek in de kast willen hebben staan zullen er wat voor over moeten hebben: bijna vier tientjes bij bol.com)
[Dieuwertje Kuijpers]
De hoop van de Syrische oppositie, de Golfstaten en de Turkse President Recep Tayyip Erdoğan zal snel plaats maken voor desillusies. Terwijl de oorlog steeds meer van Syrië heeft verwoest, is de hoop van velen in de regio lange tijd gevestigd geweest op de Verenigde Staten. Wanneer diens betrokkenheid met het Midden-Oosten eenmaal hersteld zou zijn, zou de ultieme oorzaak van het Syrische conflict eindelijk aangepakt worden: het nietsontziende bewind van Bashar al-Assad.
Stukje Duiding 